Wszystkie materiały się ścierają, dzięki temu możliwe jest, chociażby szlifowanie diamentów. Jednakże w przypadku płytek podłogowych jest to zjawisko niekorzystne, objawiające się zmatowieniem, wynikłym z licznych zadrapań, a następnie wycieraniem wierzchniej warstwy szkliwa z powierzchni płytki. Ścieralność szkliwa zależy w głównej mierze od jego twardości. Należy zwrócić uwagę, że pierwsze objawy ścierania, czyli zmatowienie płytki jest bardziej widoczne na powierzchniach błyszczących i ciemnych, niż matowych i jasnych. Badanie odporności na ścieranie płytek ceramicznych, oznaczane symbolem PEI, polega na poddaniu ich działaniu czynnika ścierającego, obracającego się walca, i ocenie stopnia starcia. Norma EN 154 wyróżnia cztery klasy ścieralności, natomiast norma ISO 10545-7 dodaje piątą, najwyższą. Im wyższa klasa ścieralności, tym materiał bardziej odporny na ścieranie. Jednakże same własności materiału nie wystarczą.

Największym wrogiem płytek ceramicznych jest brud, pył i kurz wnoszony i rozcierany na butach i nawet płytki o najwyższej klasie odporności na ścieranie mogą stosunkowo szybko ulec starciu, jeśli nie zapewni się im podstawowej ochrony w postaci wycieraczek przed wejściem oraz częstego zmywania. Poniżej podajemy tabelę zastosowań szkliwionych płytek ceramicznych w zależności od klasy ścieralności.

Klasa ścieralności	Zastosowanie
I	do tych części domów mieszkalnych, gdzie chodzi się w miękkim obuwiu, bądź boso, więc brak praktycznych możliwości zarysowania powierzchni, np. sypialnie, niektóre łazienki.
II	do pomieszczeń wewnętrznych, w których występuje niewielki ruch pieszy, więc możliwość zarysowania szkliwa jest niewielka, np. pokoje dzienne, niektóre kuchnie.
III	do wszystkich pomieszczeń mieszkalnych gdzie występuje intensywniejszy ruch pieszy, jak kuchnie, korytarze, również w hotelowych pokojach i łazienkach oraz pokojach szpitalnych, podobnie na zewnątrz, na balkony i tarasy (dotyczy płytek mrozoodpornych)
IV	na posadzki, na które mogą dostawać się materiały ścierne, np. piasek, o stosunkowo dużej intensywności ruchu pieszych, jak kawiarnie, restauracje, hotele, szkoły, sklepy, szpitale, za wyjątkiem obszarów wejść z ulicy oraz podejść do kasy itp.
V	na wszystkie posadzki o bardzo dużej intensywności ruchu pieszych, jak wejścia do budynków użyteczności publicznej, podejścia do okienek kasowych, lad sklepowych itp.

Ceramiczne płytki nieszkliwione, takie jak np. płytki gresowe, serii Taurus, bada się na podstawie normy ISO 10545-6, która określa tzw. ścieralność wgłębną. Jest objętość wytartego, w czasie badania, z powierzchni płytki materiału (w mm3). Wartość maksymalna, dopuszczalna normą wynosi 205 mm3. Im wartość mierzona niższa, tym większa odporność na ścieranie badanego materiału. W przypadku nieszkliwionych płytek gresowych, których barwa jest w całej
grubości jednakowa, ścieralność ma mniejsze znaczenie, gdyż nawet pewne wytarcie powierzchni nie powoduje wizualnych zmian ich wzoru. Tak więc zalecane jest stosowanie właśnie płytek gresowych w miejscach o najwyższym nasileniu ruchu pieszego, w miejscach do których dostają się drobiny ścierne, jak np, piasek, takich jak wejścia do budynków użyteczności publicznej, dworce, urzędy itp.