Odporność na plamienie wg EN ISO 10 545-14

Odporność na powstawanie plam zależy od mikrostruktury powierzchni licowej. Im wyższa jest porowatość powierzchni licowej, tym większe jest ryzyko, że zabrudzenia przenikną do głębszych warstw i nie uda się ich wyczyścić. Prowadzi to do uszkodzenia powierzchni, podobnego do jej zużycia. Na silniej eksponowanych miejscach stopniowo pojawiają się trwałe plamy, które stanowią niekorzystny kontrast dla pozostałej, nieuszkodzonej powierzchni płytki.

Badanie odporności na plamienie polega na działaniu w określonym czasie roztworem testującym na powierzchnie płytki ceramicznej, następnie poddanie jej czyszczeniu i ocenie widocznych, nieodwracalnych zmian w wyglądzie.

Jako środki plamiące stosuje się zieleń chromową Cr2O3 i Fe2O3 (dla zielonych płytek), jod jako środek utleniający oraz olej z oliwek jako środek tworzący film.

Powstałe zabrudzenia czyści się następującymi metodami:

Metoda A - bieżącą wodą o temperaturze 55 ± 5oC przez 5 min.,
Metoda B - gąbką i zwykłym detergentem o pH między 6,5 a 7,5,
Metoda C - mocnym, aktywnym środkiem o pH między 9 a 10, za pomocą szczotki obrotowej o średnicy 8 cm z twardym włosiem przez 2 min. przy 500 obr./min.,
Metoda D - przez zanurzenie płytki w odpowiednim rozpuszczalniku (3% kwas solny; wodorotlenek potasu – roztwór 200 g/l; aceton) na okres 24 godz. Następnie energicznie płucze się powierzchnię pod bieżącą wodą. Jeżeli jeden z rozpuszczalników usuwa plamy, należy uważać, że czyszczenie zostało wykonane.

Wyniki odporności na plamienie podaje się w 5 klasach.

Klasie 5 odpowiadają płytki, z których zabrudzenia usuwa
się najłatwiej a klasie 1 płytki, z których zabrudzeń nie można
usunąć.

• 5 klasa – zabrudzenie da się usunąć metodą A
• 4 klasa – zabrudzenie da się usunąć metodą B
• 3 klasa – zabrudzenie da się usunąć metodą C
• 2 klasa – zabrudzenie da się usunąć metodą D
• 1 klasa – płytki nie można wyczyścić